Złota trumna dla mnie się otwiera. Kto by chciał za życia leżeć w niej?

Do szkoły nie poszłam z nieco innego powodu, niż "nie czuję się zbyt dobrze", chociaż ten powód jest faktem. Mam zamiar leżeć cały dzień i najlepiej nie wstawać. Trzeba się przyłożyć do nauki, na co jest ochota, a brak siły. Jeżeli w głowie nie dudni, to kręci się i wierci, jakby chciało nie zabić, a wykończyć. Najgorzej jest wieczorem, bo kiedy zamykam oczy mam przed nimi kolorowe barwy zamiast czerni. Takie mroczki, ale po zamknięciu dwóch prywatnych okien na świat. Tak więc dla własnego bezpieczeństwa oczu nie zamykam, a pora snu staje się swojego rodzaju stresem, czy dziwne zjawisko nadejdzie, a nie oderwaniem od zmęczenia.
Kiedy coś chce Cię zabić, robi to szybko. A to jest morderstwem, powolnym, z premedytacją. Czasami myślę sobie, że to moje ciało próbuje zabić duszę. Myślę tak i po momencie od tych myśli odchodzę, bo ich nie chcę. Odwracam się nie tylko od czynników zewnętrznych, ale w szczególności od wewnętrznych.
Wobec tego biorę książkę do ręki i czytam. Czytam. Czytam.

Renata Przemyk - I człowiek i mebel