Kto pójdzie za mną, kiedy będę sama przeciwko tysięcznej armii?

Rok szkolny oficjalnie dobiegł końca. Już nie gimnazjalistka, jeszcze nie licealistka.
Myślałam, że będę płakała, że będzie mi źle. Kiedy weszłam do autobusu z kwiatami koleżanka nie darowała sobie komentarza. Nie byłam lubiana przez dziewczyny w swojej klasie. Nie lubili mnie za polski. Niektórzy mówili, że jestem lizusem i wszystko co osiągnęłam nie jest moje. Z kolei te aktywniejsze na lekcjach mówiły, że polonista poświęca mi więcej uwagi, nawet mój przyjaciel z ławki tak mówił, pytał, dociekał, a ja zastanawiałam się, czy te panny i kilku kolegów kiedykolwiek zrozumieją. Spompowałam z nich powietrze, ale gdybym miała całe życie patrzeć na czyjeś ambicje to straciłabym te swoje i niczego bym nie osiągnęła. Dzisiaj wiem, że żyliśmy na innych światach. Nie naprawię tego, bo nie chcę. Rozstaliśmy się w pokoju. Będę tam wracała, bo wracać chcę.
W swoim życiu poznałam kilku wyjątkowych ludzi. Robiąc wczoraj bilans, kiedy nie mogłam zasnąć, doszłam do wniosku, że jest ich trzech, jeżeli nie dwóch.
W szóstej klasie, kiedy zmieniłam szkołę, byłam względnie normalną osobą. Pamiętam, że wzbudzałam szacunek i trochę strachu u tych nowych z klasy. Poznawałam wszystkich, wszyscy poznawali mnie. Teraz nowi nie są nowymi, są tymi starymi, dobrymi. Właśnie wtedy zaczęła się moja znajomość z M. Jak to często bywa, kiedy przychodzi ktoś nowy interesuje nas. Ja zainteresowałam M. i śmiałam się, kiedy dowiedziałam się, że jest we mnie zakochany. Szybko go z tego wyleczyłam, a on wyleczył się ze mnie, bo po co mi ktokolwiek. On swoje uczucia przerzucił na kogoś innego, a ja zyskałam przyjaciela. Na M. lubię patrzeć. Kocham obserwować to co wyprawia, jak stara się być kimś pomiędzy xyz a xyz. Nasza przyjaźń jest dziwna, bo działa w jedną stronę. On ufa, mówi mi o wielu rzeczach, ja tylko słucham nie dając nic ze swojej prywatności. Co jest piękne? Że to wystarcza. Ostatnio M., zaczął mówić, że może przeniesie się do mojego liceum. Życzę mu jak najlepiej. Nikt nie chce być sam, ale nie wiem czy liceum dla chłopaka jest dobrym rozwiązaniem. Zobaczymy.
ten kawałek tekstu, o tej dziewczynie wycięłam z czystej przezorności.
A J. to mój polonista. Lubię swoich polonistów. Panią G. też, ale nie w taki sposób jak J. On jest w pewnym sensie podobny do mnie, chociaż może o tym nie wie. Czasami spotykamy jakiegoś człowieka i wiemy, że wiele nas z nim łączy. Wiem, że to jedyna osoba, która może się domyślać, co czuję- potrafiłaby na moje problemy znaleźć logiczną radę, gdyby tylko znała je wszystkie. Na jego szczęście nie poznał i nie pozna, bo idę dalej pozostawiając pamięć i coś jeszcze... ten ślad, którego zamazać się nie da. Chociaż właśnie mu powiedziałam o sobie więcej niż komukolwiek w całym życiu.
Te trzy osoby nazywam wyjątkowymi. O tych trzech osobach nigdy nie chcę mówić w czasie przeszłym. Przyjaciele, ale nie całkowici, bo przecież nikomu nie powiedziałam o sobie wszystkiego. Całkowicie... mogę ufać tylko sobie. I wiem, że im też, chociaż nie robię tego. Łzy. Radość. Z nimi.
Hey- Mimo wszystko