Wewnętrzna fizyka moich uczuć.

Analizując ostatnie lata uświadomiłam sobie, że jest tylko jedna nauczycielka, której nie chcę znać, pamiętać, słyszeć o niej. Nauczyła mnie zamiast myślenia: faworyzowania, wazeliniarstwa, kłamstwa, oszustwa, chamstwa, niesprawiedliwości, patrzenia tylko na swoją dupę. Pokazała jak to jest uważać się za centrum wszechświata, wydawać osądy bez słuchania co kto ma do powiedzenia. Zobaczyłam, na jej przykładzie jak to jest iść po trupach do celu, wszystko co się osiągnęło osiągać podlizując się, jak to robi ona, jak to robią niektórzy. Mądrzy wazeliniarze z zerowym poziomem inteligencji. Bo przecież mogę się z nimi śmiać, ale kiedy przychodzi do mądrych tematów, których nie można wkuć, to... szkoda gadać.
Nawet ze statutu szkoły wybrała sobie kilka zasad na jej korzyść, których przestrzega bądź nadużywa, a resztę po prostu olała albo edytowała, ewentualnie wprowadziła coś całkiem nowego. Chociaż dzięki niej przeczytałam cały PSO.
A kiedy poznałam jej córkę, która będąc starszą ode mnie jest taka sama jak matka, a może i głupsza, obciąga facetom w męskiej toalecie za dychę, a kiedy jej matka widzi prezerwatywy wypadające z torby jej chłopaka, których zabiera razem na ferie i ma to głęboko w dupie, to pomyślałam, że rośnie następna podła suka i kanalia.
Kiedy już osiągnę swój cel i zostanę nauczycielką, to przed pierwszą lekcją na którą pójdę, już nie jako uczennica, a jako ktoś wyższy hierarchią (tylko teoretycznie), przypomnę sobie tą zagubioną duszę, która przez czterdzieści lat życia się nie odnalazła i powiem sobie, że to zupełny antywzór, że nie chcę być taka jak ona i że nigdy taka nie zostanę. Spojrzę na swoją matkę i powiem, że chcę być jak ona. Przypomnę sobie panią od wychowania fizycznego albo nauczyciela od polskiego i będę wiedziała, że to mają być moje wzory, jakaś przestroga przed chamstwem i dowód na to, że żeby być kimś nie trzeba robić z siebie kogoś, bo człowiek albo rodzi się inteligentny i wzbudzający szacunek, albo próbuje doskoczyć do wyższego poziomu niż kiedykolwiek będzie mogło się reprezentować (jak ratlerek do lodówki), przy czym robi się z siebie idiotę (bo przecież wszyscy wiemy, że wyżej dupy nie podskoczymy). Nauczycielka o której piszę przecież nie urodziła się inteligentna, a kłuć jak popierdolona to i ja potrafię, ale cóż z tego, skoro w głowie ma się zero oleju, a kiedy ktoś chce go dolać, to ma się tam tyle dziur, że czystym marnotrawstwem byłoby próbować dolewać dalej, bo jeszcze patrząc na tą babę przegapimy inny, lepszy materiał na człowieka.
I dobrze, że ich poznałam, bo w życiu trzeba poznać nawet kogoś takiego jak ona, żeby wiedzieć, do jakiego poziomu nigdy się nie zniżać. A teraz kończę ten zawiły wywód, bo szkoda moich słów.
Może i jestem fałszywa, ale w przeciwieństwie do niektórych nie dostałam nic na tacy, ktokolwiek tego nie wie.
I właśnie do tej kochanej nauczycielki idę poprawiać cały rok w poniedziałek, bo zgodnie z jej prywatnym statutem, żeby postawić ocenę wyżej (nie dwie) trzeba poprawić cały rok, nawet z zajebistymi ocenami. Oczywiście obniżać można z czwórki na jedynkę. Na nauczenie się całego roku miałam tydzień i nie pytajcie, czy go wykorzystałam. Po prostu wiem, co potrafię i że jeżeli nie będzie chciała postawić mi tej oceny to zawsze znajdzie się coś, do czego się przyczepi.