Zapomniałam uczuć i teraz znów się ich uczę.

Siedemnasta siedemnaście. Za oknem wiatr, deszcz, kałuże. Nikogo nie ma, nie było i nie będzie. Biorę farby i staram się nadać wszystkiemu kolor. Kontury są niewyraźne, ręce mi się trzęsą. Cieszę się z najmniejszego sukcesu. Za każdym razem, kiedy udaje mi się żyć, ktoś to niszczy. To jest takie perfidne, jest w tym tak okrutna premedytacja, a ja wybaczam, bo w życiu nie mogłabym wybaczyć tylko sobie. Rany goją się szybko, krwawe podbiegnięcia pod moją skórą. Może jutro zobaczę świat, a świat zobaczy mnie. Póki co ściany mają wszystkie kolory tęczy. Tak dobrze jest uśmiechać się do pustki, która jest pełna wykreowanych emocji. Uczę się chodzić. Poznaję wszystko od nowa. Uczę się tysiąc pięćdziesiąty czwarty raz, żeby zapomnieć po raz tysiąc pięćdziesiąty piąty. A jeszcze tyle przede mną.