Nie chcę już chwilowego szczęścia hazardzisty.

Kiedyś znalazłam pamiętnik mamy. Nie wiedziałam, że to jej, ale zawsze w pamiętnikach interesowały mnie trzy daty, więc tylko te trzy daty przeczytałam. Po czym odłożyłam zeszyt prowadzony od dwudziestu lat na miejsce nie dotykając go nigdy więcej. Mogłabym napisać, że zgrzeszyłam po raz kolejny, ale wiem, że tego nie zrobiłam. Nikomu o nim nie powiedziałam, podobnie jak o tym wszystkim co tam wyczytałam. Sama wolałabym nie wiedzieć.

Data z października roku pańskiego pewnego. "Urodziłam córeczkę. x. ma dziś piękne niebieskie oczy. Czuję, że będzie dobrym człowiekiem." Były tam też zdania o tym jaka według mamy będę. Mądra, może utalentowana? Teraz nie chcę tego przytaczać. Rano była mgła, ale nie mogłam sobie wybrać lepszej pory na stanięcie ze światem twarzą w twarz. Urodziłam się o godzinie 10.40, pewnego ciepłego październikowego dnia.

Mamusiu, na wstępnie chciałabym Ci powiedzieć, że Cię kocham. Masz tego świadomość- w każdym bądź razie staram się, żebyś ją miała, podobnie zresztą jak zaufanie. Wiesz dobrze, że chciałabym być idealną córką. I wiem, że zdajesz sobie sprawę z faktu, że nie mam w sobie nic z ideału. Dziękuję Ci. Dziękuję, że nauczyłaś mnie żyć. Dziękuję, że dałaś mi życie. Chociaż teraz tak często nie ma nas dla siebie.

Data z października roku pańskiego 2011. Poprzedni rok...

Rok temu o tej porze myślałam o imprezie, która miała się odbyć nazajutrz. Wtedy wiedziałam, że tamten chłopak nie był miłością mojego życia. Miłość życia nie istnieje. A jeszcze w takim wieku? Pfff. Nie wiem, dlaczego byliśmy razem. Nie byłam przecież tą dziewczyną z burdelu, które on znał dość dobrze. Mimo wszystko- było coś, było długo. Potem obok mnie pojawiły się ciężkie narkotyki, a ja sama na imprezach i w towarzystwie, które nazywa się tym straconym. Koleżanka z gimnazjum odeszła, a ja zaczęłam piąć się wyżej w dół, i jeszcze raz wyżej... w dół. Październik- ciągle październik 2011. Potem odszedł. Pardon- ja odeszłam od niego. Długo musiałam przed tym uciekać, ale miałam silne plecy. Udało mi się. Nie dowiecie się już o tamtym czasie do lutego, w którym bałam się zasnąć. Rzuciłam wszystko.

W tym także roku życia miałam bierzmowanie. Boję się księży, mam do tego powód. Nauczona przeszłością nie zostawałam w kościele sama. Świątynia? Szatana we własnej osobie. Amen.

Nie przejmowałam się szkołą, jej wyborem. Nie przejmowałam się też przyjęciem- mam te rodzinne "wtyki", oni mogą. Nic nie muszą, mogą wszystko. Nie uciekłam z miasta. Zresztą, ciężko się ruszyć skoro pokazując dowód pytają czy to na pewno ja. Oznajmiam więc - to ja, ta sama chociaż tak inna.
W międzyczasie brałam udział w olimpiadzie z języka polskiego. I wiem, że to był rok, w którym udało mi się odnieść największe sukcesy w życiu. Platforma szkolna pozwoliła mi uwierzyć w siebie. Koniec roku szkolnego zbliżał się wielkimi krokami, a ja nie wiedziałam gdzie mam uciec i czy w ogóle powinnam to robić. Nie chciałam odchodzić, nie byłam gotowa i dalej cholernie tęsknię, nie mam z kim rozmawiać. Samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa. Codziennie widzę twarze, którym brakuje rogów i ogonów. Mają za to aureole. Dziwne, prawda? Ja swoje rogi zostawiłam. Zostawił je czas. Bo jestem złym człowiekiem, chociaż odeszłam od tego co jest powyżej. Nie ma już narkotyków, papierosów, kumpli i takich imprez. Nie wrócą.

Nigdy nie miałam kontaktu z tyloma osobami, które z własnej woli nie chcą żyć. Przez całe życie, nie byłam na tylu pogrzebach. Odeszła większość. Pogrzeb za pogrzebem, czasem po kilka miesięcznie. Powoli odpadaliście, a ja zostałam sama. Nikogo nie wtajemniczyłam w cały ten rok i pozwólcie, że Wam też przekazuję tylko jedną setną tego wszystkiego. Chciałabym tylko, żeby Ci którzy żyć nie chcą zaczęli mnie omijać, a z drugiej strony sama odejść od nich nie mogę. Kiedy chciałam zadzwonić, jego już nie było. Straciłam wiele osób, straciłam... Chociaż niektóre z nich jeszcze żyją.

Rodzice kłócą się więcej niż zwykle albo to tylko ja tak to odbieram. A ja... ogłuchłam. Zamykam się w pokoju i siedzę tam do następnego wyjścia. Motyw od apelu do apelu został przy mnie i wiem, że mnie nie opuści. Przestałam rozmawiać z ludźmi, bo nie wiem co mogłabym mówić. Zawsze jestem tam, gdzie być muszę. Nawet, jeżeli tym miejscem jest dom.
Zaczęłam się cieszyć, wychodzić. Zapomniałam o troskach. Los postanowił o sobie przypomnieć... Brat miał wypadek. Przebite płuco, silne obrażenia wewnętrzne, złamany kręgosłup. Tydzień wcześniej podejrzewany wstrząs mózgu. Szczęście w nieszczęściu- oto cały sierpień. Nad szpitalnym łóżkiem.

Kręcę się i wiercę. Niewygodny jest ten świat- w oczy kole, rozrywa skórę pozostawiając blizny. Może dla każdego ten rok był taki.

Nie zmieniając sensu moich słów... Oduczyłam się jednoznacznego określania czasu i zmian, które zachodzą mianem dobrych i złych. Każdy kij ma dwa końce, a niektóre są tak zmutowane, że jest ich jeszcze więcej.
Tego roku imprezę zrobiłam jak najwcześniej, bo tego dnia... chcę już tylko samotności. Mieć to wszystko za sobą. Nie bać się tego co przede mną. Podnoszę głowę i idę przed siebie, bo wiem, że dam radę. Może przeżyłam mało, może to tylko namiastka. Tylko.

Boję się swoich doświadczeń. I wiedząc, że jesteście ciekawi oznajmiam - zaczęłam właśnie szesnasty rok życia. Gówniara ze mnie.
Kasia Kowalska - Spowiedź
Chada - Pod koniec
Bonson - Rok później