Między ważnym a ważniejszym.

Nie jestem zła. Nie denerwuję się już nawet. Nie przejmuję się. Biorę to jednak do siebie gdyż, wiecie albo nie, taki jest urok mojego charakteru, że wiele rzeczy przyjmuję do siebie na wiele sposobów, ale nie wszystkie mnie obchodzą, ruszają, trafiają do mojej emocjonalności albo nawet interesują. Jednak ta rzecz będzie o tym, co poukładać sobie muszę.
Konkurs, na który żaliłam się w chwili słabości kilka postów wstecz, a dokładniej olimpiada przedmiotowa dotyczyć miała mnie dopiero w klasie następnej. Jednak po konwersacji z moją polonistką wyszło, chcąc czy też nie chcąc, nieco inaczej. Na początku były chęci, potem zamieniły się w pył. Powody ku temu miałam, gdyż z moją nauczycielką dogadać się (musicie wiedzieć, że to tylko i wyłącznie moja wina) jest ciężko, aczkolwiek tylko dla mnie- reszta klasy radzi sobie z tym zadaniem, zdawać by się mogło- nienagannie. Na początku było ciężko, płakałam, wkładałam słuchawki, walczyłam z ochotą wyjścia z lekcji, ale nie pora o tym pisać, na to siły jeszcze nie nazbierałam.Koniec końców musicie jednak wiedzieć, że swoją polonistkę bardzo polubiłam, doceniłam, dostrzegłam interesujące punkty w lekcjach i zadowolona (po pierwszym szoku) byłam.
Pył o którym pisałam (patrz wstecz) noszę w sobie do tej pory. Jednakże nie chcąc robić nikomu przykrości i z chęci własnych, zaczęłam studiować wnikliwie i niewnikliwie biografię, bibliografię, epistolografię, sporządzać notatki, coby moja praca miała ręce i nogi, ale nie była na jakimś wybitnym poziomie, bo nie na tym mi w tym roku zależy. W potocznym języku odpowiednikiem słów poprzednich byłoby "na odwal się", jednakże to nie do końca to, gdyż aż tak pobieżnie tej czynności nie traktuję. Mimo wszystko, jest to duży wkład czasu, słów i chociaż nie używam ich nawet w połowie - umiejętności. Nie wytłumaczę tego, ale zależy mi, chociaż nie chcę, żeby się udało. Nie teraz.
Ten pył to również jakiś rodzaj namiętności. Musicie wiedzieć, że pozbyłam się nawet pyłu, gdy moja nauczycielka przestała przychodzić do pracy, a potem usłyszałam (o Apollo spraw, żeby to były tylko żałosne plotki), iż odchodzi ona na roczny urlop. Reakcji klasy rzecz jasna nie skomentuje, gdyż szkoda mi na tych ludzi słów.
Jak już wywnioskować mogliście z treści powyższej - w tym roku mam nieco inne priorytety. Ale kiedy już przemogłam w sobie niechęć, zbadałam grunt, przyzwyczaiłam się do sytuacji, to wierzcie mi- zmiana nauczycielki powali mnie na kolana, a sama ta myśl boli mnie niesłychanie. Nie mam siły psychicznej i fizycznej na nowy początek roku, nie mam. Skończę tylko tym, że jest mi przykro.
Dziękuję za uwagę.