Boże, co za zboże.

Wyciągam rękę po telefon. Rano, godzina 6:06. Znowu wiem, że już nie zasnę. Przeciągam się i odkładam na bok miśka, z którym śpię od pewnego wieczoru. Chyba pora zacząć dzień.
7:07 wybija, kiedy dogotowuje się woda na herbatę. Już nie słodzę. I znowu boli mnie brzuch. Żyję od jednej godziny i jednej minuty, a dłuży mi się chyba trochę za bardzo.
O 8:08 zaczynam rutynę. I to jest dobre. To wyłącza myślenie na tematy, które powinny odejść, odlecieć, wyparować albo chociaż jak dym z papierosa wtopić się w atmosferę.
I na ten moment zapominam.
Patrzę na zegarek. 12:12, 12:21... Odechciewa mi się jeść, dziś przeżyję bez śniadania.
Kiedy zwalniają nas z lekcji wybija 15:15 i dochodzę do wniosku, że kilka godzin życia mi zostało. Licznik na kuchence, kiedy robię śniadanie uśmiecha się cynicznie z godziną 15:51. Muszę go chyba zakleić.
Potem kolejno, perfidnie - 16:16, 17:17- spędzam na pozorowaniu przed samej sobą nauki. Dobrze, że nie ma 17:71, bo pewnie wyskoczyłaby mi po drodze.
Godzina 18:18. Dzwoni koleżanka- czas pobiegać. Idę. Słucham o miłości, a kiedy wracam do domu jest 19:19. To czas czekania na rzeczy, które nigdy nie będą miały miejsca. Przynajmniej nie wtedy, kiedy się na nie czeka. To ironia losu, nie?
 I tak sobie myślę, że nie muszę patrzeć na zegarek. I już nie patrzę. Prawie zapominam, serio. Sprawdzam wiadomości i wyskakuje mi znienacka, całkiem po chamsku, 20:20. I przyznaję się przed sobą, że on mógłby być.
Nawet znajomi zauważyli, że z moimi zegarkami coś jest nie tak. Nawet ja zauważyłam, że nic nie pozwala zapomnieć. Szkołę, rzecz jasna zawalam po całości. Obiecałam sobie, że się ogarnę. Coś mi nie wychodzi.
Boże, co za zboże.