I know you can hear me.

Idąc do lekarza nie martwiłam się tak jak w sobotę. No bo co jeszcze mogłoby mnie spotkać? Wtedy myślałam, żeby nauczyć się do kartkówki w czas, skończyć czytać lekturę, a w środę wieczorem zacząć pakować się na czwartkowy dwutygodniowy wyjazd do Francji i Hiszpanii. Długo o tym marzyłam i między innymi dlatego wybrałam moje liceum. Idealne wyluzowanie przed maturą.
W kolejce u lekarza skończyłam czytać lekturę. Chwile po tym przekroczyłam próg.
I po przekroczeniu tego progu wszystko runęło, chociaż myślałam, że już nie może runąć. Po zobaczeniu wyników usłyszałam: "konieczna hospitalizacja". Powiedziałam, że okej, jak wrócę. Dodatkowe badanie, słyszę: "zakaz wyjazdu. Konieczna jak najszybsza operacja". Nie ma takiej opcji, stwierdzam grzecznie po zakończeniu wizyty.
Zaczyna się - mama kombinuje, szuka kogoś, kto potwierdziłby lub zaprzeczył diagnozie, żeby nie podejmować pochopnych decyzji. Mój chłopak wkurza się na mnie i stwierdza, że mam iść do szpitala, a jak będzie po wszystkim to zabierze mnie gdzie zechce, bo on poza mną świata nie widzi. Ale ja widzę poza nim cały świat - przyszłość i nawet to, że nie chcę, żeby cokolwiek stało się przed sprawą rozwodową rodziców, która jest za 11 dni. Myślałam, że los oszczędzi mi tym wyjazdem obecności na rozprawie, nerwów, że pozwoli mi odpocząć przed maturą. A on szykował dla mnie coś innego, coś z czym nie umiem sobie poradzić. I już nie wiem jak żyć.