Patrzę na stare zdjęcia. Wszystko co było do tej pory wydaję się być takie małe. Byłam taka głupia, nie miałam pojęcia czym jest prawdziwy ból. Teraz pocieszają mnie tylko uśmiechy na zdjęciach. Boję się, że pęknie mi serce. Nigdy już nie przeżyję takiego bólu i żalu, bo nie da się, żeby był większy. Nie mogę się pozbierać. Może to jeszcze za wcześnie. Zostałam sama, nie mam do kogo zadzwonić, napisać, nie ma mnie kto przytulić. Ciągle jej uśmiechnięta twarz przeplata mi się z ostatnim oddechem w samochodzie.
Boję się, że z czasem zapomnę jej ruchów, gestów, słów, podejścia do życia. Chciałabym zachować w sobie jak największą cząstkę jej.
Ten ból jest tak wielki, że brakuje mi słów.
Kocham Cię Mamo. Wybacz, jeżeli mówiłam to za rzadko.