Strzeż się milczącego psa i cichej wody.

Dla rozluźnienia ostatniego tematu i nastroju, a także, żeby udowodnić, że umiem pisać jasno, przedstawiam post o tym, że mój pies znów przestał mnie lubić. To bolesny temat dla mojej duszy. Po prostu ma fazy, jak kobieta przed miesiączką. Dosłownie ja wchodzę do pokoju, a ona z wielką dumą wychodzi. Nie wiem, co jest. Nic jej nie zrobiłam. Jak próbuję coś do niej powiedzieć, to wielka pani odwraca pyszczek. I tak jest coraz częściej. Nie mówię już o tym, że kiedy zwykle oglądam telewizję (a oglądam tylko wiadomości) to ona przychodzi o tej konkretnej godzinie i kładzie się na pilot, żebym go znaleźć nie mogła. Do tego śpi na moich ubraniach, chociaż wie, że tego nie lubię. Pogryzła kilka książek, wylała miskę z wodą na plecak, jeszcze tylko dywanu ze złości nie obsikała. Ta i wiele innych złośliwości, spotyka mnie od niedawna z inicjatywy mojego obrażonego psa. Cóż za nieprzeniknione zwierze żyje ze mną pod jednym dachem...