A teraz moi znajomi popukają się w czoło.

K., K., K. Czytałam 2011 rok, a w nim tylko on. To śmieszne. Nie żałuję uczucia, bo ciekawie było przeżywać coś innego, na co teraz nie byłabym w stanie, bo zapewne nawet bym mu nie odpisała, nie zgodziłabym się na spotkanie, olałabym na dyskotece, a przecież od imprezy się zaczęło. Czasem za nim tęsknię. Stwarzał mi tyle problemów, zajmował mi tyle czasu.

Jestem tak bardzo typową, statystyczną nastolatką, że to aż przerażające. Moje noty pokazują, jak mało mądra jestem i jak pięknie potrafię przestawiać priorytety. Patrząc w przeszłość widzę swoje koleżanki, których problemy wydają mi się błahe, które olewam, z którymi nie rozmawiam na tematy inne niż ciuchy, bo tematów innych z nimi nie mam. Już nie. Patrząc na nie myślę, że jestem jeszcze dzieckiem, które nie wie, czym są prawdziwe problemy. Nie widziałam ich z bliska, nie przeżywałam nic, co z płaczem przeżywają one. Myślę, że jeszcze nigdy nie myślałam tak jak one i może jeszcze do tego dorosnę. Przypominam sobie, jak wstydziłam się siebie, nawet rap musiał być do dupy. Musiał, bo musiał.
Z perspektywy czasu okres mojej znajomości z panną D. wydaje się... czymś bardzo zakłamanym. Traktuję go jak cenny skarb, bo może kiedyś stanę się nią, dorosnę. Teraz jestem sama, bo nie nadążam za tempem. Wiek niby ten sam, ale umysły zupełnie inne. Tak więc z "przyjaciółmi" to jest tak, że walczysz o ich akceptację albo masz ich gdzieś. Tak jak ja teraz.
I wiecie, dobrze, że jestem tą statystyczną nastolatką. Zawsze chciałam nią być. I dobrze, że mój pan polonista poukładał mi w głowie, na zmianę z rapem wbijając mi do łba różne dziwne rzeczy, które trzeba czytać między wierszami, bo wprost nie da się rady. Nie wiedziałam, że jestem tak prostym, pospolitym, stworzonkiem, które tak naprawdę jak na swój wiek nic nie przeżyło. Ze dwa lata wierzyłam, że życie doświadczyło mnie za mocno jak na wiek, że powinnam mieć czas na dorośnięcie, że przeżyłam coś, czego przeżyć nie powinnam, że to coś niezwykle ciężkiego. A tu się okazuje, że nie przeżyłam nic. Moje pytania o wszystko, te które tak mnie nurtowały okazały się być nonsensem. Nawet w wypracowaniach przecinki stawiam źle, a o fizyce nie wspomnę.
A. I imię zwycięstwo wcale nie zobowiązuje. To następna gówniana życiowa prawda.