Chcę tylko przytulić, nie mam ochoty na wielkie uczucie.

Podczas nauki chodzenia mojego brata okazało się, że potrzebna jest operacja, a nie gorset. Po raz pierwszy od ponad roku (dzięki bratu) ujrzałam przystojnego faceta. Olśnienie padło nagle, gdyż do tej pory o facetach nie myślałam jak o facetach. A tu młody student medycyny stoi naprzeciwko i uśmiecha się do mnie łobuzersko. Odwzajemniam uśmiech i odwracam wzrok, bo jeszcze się zakocham. Raz, drugi, trzeci i trzydziesty mijam się z nim, a on nadal się uśmiecha. Też się uśmiecham, bo krową nie jestem.

Potem koleżanka z oddziału brata chciała wyjść na szluga (ja tylko do towarzystwa, nie palę), no i studenciak z pretensjami. Okazało się, że wygląd cudowny, ale charakter paskudny. Przyjemne uśmiechanie się skończyło. Brat poleży w szpitalu jeszcze trzy tygodnie, żeby wrócić tam dwudziestego września. Szkoda mi, że teraz mijając go na korytarzu nie będę mogła odwzajemnić uśmiechu, ale przeboleję. Szkoda mi, lubiłam ten uśmiech. Teraz idąc po coś dla brata mogę mu chociaż opowiadać o blondasie, który był ideałem dopóki się nie odezwał.

Miejsce zamieszkania szybko zmieniłam na te sto kilometrów dalej i w rodzinnym mieście bywam tylko na spotkaniach ze znajomymi. Dziś wróciłam tylko po to, żeby móc znowu wyjechać w celu nawdychania się szpitalnego powietrza. Chcąc nacieszyć się chwilą samotności piję truskawkowe kakao myśląc o wszystkich i o nikim.
happysad - Słońce