Zielone korytarze wyznaczają tempo zdarzeń.

Chciałam, bezapelacyjnie myślałam, że uda mi się określić sytuację, w której aktualnie się znajduję. Zastanawiałam się nad tym podsumowaniem w poniedziałek, wczoraj, a dzisiaj jestem pewna, że nie jest ono tak proste jak mi się do tej pory wydawało. Moja wypowiedź może okazać się wyjątkowo nieelokwentna. Mogłabym napisać: "Wrzesień- wchodzę, przeżywam, wychodzę", co niewątpliwie byłoby zgodne prawdą, ale potrzebuję zacząć układać te puzzle, coby się potem w nich nie zgubić. Chodzi tu głównie o mnie (jak zwykle zresztą), jednakże- w świetle nowości. Tak więc- nie musicie tego czytać.

Brat wczoraj na kilka tygodni wrócił ze szpitala. Tak więc dzielę się pomiędzy pomaganie mu w codziennych od niedawna tak trudnych czynnościach, a samą siebie. Mój szalenie inteligenty ojciec przed samym rozpoczęciem roku przypomniał mi, żebym nie zaszła w ciążę. Niech będzie za to błogosławiony, gdyż niemalże zapomniałam o tym, żeby nie puszczać się z każdym napotkanym na ulicy mężczyzną.

A teraz tak. Ludzi z klasy ocenić nie mogę. Wszyscy są jacyś tacy gadatliwi i otwarci. Bardzo ciężko mi z nimi rozmawiać, dotrzymać im kroku. Mój jest inny, zupełnie. Nie ma między nami płaszczyzny porozumienia, ale nie wiem, kto tu jest na górze a kto na dole.
Chyba tylko w moich słuchawkach leci rap, chyba tylko ja zakładam słuchawki. Rozmawiam z nimi, bo mogą mi być potrzebni, ale bardzo mnie te rozmowy męczą psychicznie. Zresztą, oni już są podobierani, pogrupowani, posegregowani, posklejani? A może idealnie do siebie dopasowani. Mówią otwarcie, że polecieli na renomę szkoły. Nadają się do wszystkiego. Każdy jeden- człowiek orkiestra.
Ale boję się ich. Cholera, boję się ich bardzo i trzymam duży dystans, słowa cedzę jak mogę i nie mogę wyjść z przeświadczenia, że robię dobrze, że ludziom nie można zaufać.
Nie zmienia to faktu, że są mili- nie mam im nic do zarzucenia. Chociaż... Nerki dla żadnego z nich bym nie oddała. Za mała więź żeby tak po prostu się ich pozbyć. A, i wygraliśmy otrzęsiny.

Po początku roku spotkałam się ze znajomymi ze starej szkoły. I co tu ukrywać? Rozmawiali o swoich nauczycielach, wspólnych nowo poznanych znajomych, klasach, a ja siedziałam i słuchałam, bo nie wiedziałam co mam robić. Po prostu po jednym dniu oni mieli już swoje tematy, o których ja nie miałam pojęcia. To nic. To normalne.

Nic nie poukładałam, ale pragnę dodać samej sobie, że zostanę tu, gdzie jestem, bo nie zawahałam się nawet przez moment.