A idź pan w ch*j...

07:00 dzwoni budzik. Będąc jedną nogą na tamtym świecie wyciągam rękę, żeby zrzucić go ze stolika. Skurwiel. Leży na podłodze i nadal dzwoni. Jak to możliwe, że on jeszcze żyje, skoro ja tutaj z jego winy umieram? Cóż za godna pochwalenia siła woli przedmiotów martwych! Kiedyś napiszę o tym książkę, ale teraz... zakrywam głowę poduszką. Nie no, nie przestaje tarabanić ta głupia melodyjka. Dobra, jestem bohaterką swojej codzienności- wyciągam rękę, macam podłogę... i znajduję go! Huuuuuuuura! O matko, to nie budzik. To panna P. dzwoniła, żeby dowiedzieć się czy plany nadal aktualne. Nieogar zupełny.
Patrzę na zegarek... 7:08... Trzeba wstać, o zgrozo. Muszę jechać na mecz kolegi, takie były plany, bez kitu. W głowie mam sprawdzian z WOSu, ale czego się nie robi, żeby się nie uczyć, no nie? ;) Wiem, nie tylko ja tak mam. Moment... dumę przerywa fakt, że znowu coś dzwoni. To ona. Pyta:

-Jedziemy?

-No wiadomo. (jak mamy nie jechać, skąd w ogóle jej pomysł?)

-Spoko, zimno trochę będzie. (dzień jak co dzień. to nie Hawaje, bejbe)

-Oj tam, trzeba naszym kibicować. (nasze miasto zawsze spoko)

-Dobra, to do zobaczenia.

Rozłączam się i wstaję dumna z siebie. Znaczy- z tego, że udało mi się w ogóle wstać. Przeciągam się, patrzę w lewo, patrzę w prawo i... o ja pierdole! Jakieś dziwne nieokiełznane zjawisko. Przecieram oczy. Może tego nie będzie. Nie, to jest tam nadal. Jakiś chyba żart. Te białe, mokre, beznadziejne pokryło chyba całe podwórko. Błaaaaaaaagam, niech to ktoś zabierze.
P., nigdzie nie jadę. Zostaję w domu do kwietnia i nie próbuj mnie z niego wyciągnąć. Zapadam w sen, rzekłabym, zimowy, ale nie wymówię tego słowa w takim stanie. Kiedy to się kurde blade stało? Przeboleć nie mogę. Chwila mojej nieuwagi, a już coś się złego dzieje ze światem. Pukam się w czoło- trzeba było nie spać i pilnować, żeby nie spadł! O ja pierdolę.
Wdech... W., Ty się tylko nie uruchamiaj.
Przyłapuję się na tym, że "o ja pierdolę" powiedziałam głośno. Jak łysy warkoczem o kant kuli. I nagle słyszę kroki na korytarzu. Ojciec? Co on jeszcze robi w domu? W pracy od godziny powinien być. Jebać. Nic mnie dziś nie zdziwi już. Może mamy narodowe święto jakieś. Rzucam się na łóżko, zagrzebuję się w kołdrę, jakby minusowa temperatura i śnieg w kilka sekund znalazły się z moim pokoju. Włączam telewizor, słucham... O matko, żenada. Przestawienie czasu? Dzisiaj? To co ja, kurwa, godzinę snu straciłam? Według wszelkich obliczeń jest teraz 6.31?! Kurwa, niedawno było przecież po 7.00. Chyba życie sobie ze mną pogrywa. Wyłączam telewizor, żeby światu nie wpierdolić.
Dobra, teraz będę czytała książkę, uczyła się z wosu i w ogóle mam takie ambitne plany, które pewnie skończą się jak zwykle... Nie odejdę dziś od kompa. Pies wyprowadzi się sam. Taka tragedia zdarza się tylko raz w roku.