Dlaczego ma mi jeszcze zależeć?

Wczoraj chciałam napisać słowami prostymi jak życie dziecka, że przetrwam ten tydzień, rok, trzy lata. Dziś życie dziecka nie jest proste, stało się trudniejsze i nie tak banalne. Dzieci najwidoczniej dzisiaj mają bardzo trudny czas, szczególnie, jeśli istnieją w moim wyobrażeniu .

Nie wiem co mam robić. Mam mgłę i nie widzę dobrych rozwiązań. Nie chodzi mi o klasę, bo z nimi od dłuższego czasu w przyjaznym braku tematów nie zamieniłam słowa. Mimo wszystko, problem jest z kimś spoza klasy.
Zmiana szkoły jest konsekwencją zaliczania roku języka obcego, bo tego którego uczę się ja w drugiej szkole nie ma. Zmiana klasy wiąże się z tym, że nie będę mogła zdawać matury rozszerzonej z polskiego, a przecież o niego tu chodzi. W aktualnym stanie rzeczy wymiotuje już nie tylko krwią, ale i człowiekiem. Dość mam ciągłego obniżania ocen i zaliczania pytań osobom, którym podpowiedziałam, a odejmowania punktów dla mnie, bo u nich było dobrze, a u mnie źle, chociaż przecież słowo w słowo, kropka w kropkę to samo. Ludzie pytają mnie, dlaczego czepia się właśnie mnie, skoro jestem najlepsza. Nie wiem, widocznie nie jestem najlepsza i faktycznie nie mam żadnej wiedzy, nie umiem pisać, myśleć, mówić nawet. Może nawet żyć nie umiem? I nie płaczę teraz ze złości a dlatego, że nie rozumiem dlaczego jestem karana za to, że wiem rzeczy, których nie wie ktoś hierarchią wyżej. Już nic nie wiem.
Po kilku miesiącach tego czepiania się powiedziałam mamie. Pewnie dlatego, że Maciek powiedział, że nie ma dziś czasu, a mi zależy na jego ocenach. Jestem na siebie strasznie zła, bo nie powinnam jej martwić, a pokornie znosić. Ale ona nie jest głupia i wie, że kiedy z ogólnego czerwonego paska, spada tylko jeden przedmiot i z szóstki zbiega się na dwójkę, to coś jest nie tak, wcale nie dlatego, że zmienił się nauczyciel.Ona cały czas myśli, że mam umiejętności, ona cały czas wierzy, a moja wiara stopniowo chyliła się przez ostatnie miesiące, żeby dziś dobić dna i wywołać łzy. Poprosiłam, żeby nic z tym nie robiła. Powiedziałam, że sobie poradzę.
A tak naprawdę, jestem w kropce. Nie ruszę się w prawo ani w lewo, w przód ani w tył. Nawet problemy z prawem nie były tak ciężkie i tak bez wyjścia. Kiedy tylko zaczęłam chodzić do szkoły to ona przyniosła mi kłopot. Boję się jak cholera, że jeśli zrobię cokolwiek to będzie gorzej niż jest, a tego sobie nie wyobrażam. Ciężko mi.
Od dziś milczę już. I jestem pewna, że w moim milczeniu  też będą błędy. Pewnie błędy językowe.
Avril Lavigne - Losing Grip nawet muzyka nie moja, ale moja, kurwa