Muszę być skałą trwałą, co by się nie działo.

I trwam. Zalewając dziury w duszy schłodzonym Liptonem. Siedząc na parapecie, ręką zasłaniając słońce, przez palce sprawdzam czy zaszło za blok.Chyba zapiszę opcje przyszłości na kartkach i wylosuję najlepszą. Nie pozostawię sobie odwrotu.
Bo wiesz, jest lepiej niż kilka miesięcy temu, mimo wszystko. Uroczyście stwierdzam, że jest mi dobrze być samej od poniedziałku do piątku, potem z bliskimi. Donoszę, że odkąd nie mam czyjegoś ciężaru na plecach, wydaje mi się, że po obu stronach nastał spokój. Nie szukam tego co straciłam, a skupiam się na ciągłym pozyskiwaniu dobra. Płaczę czasem, bo przecież ja- nieistniejąca przeciętność- zawsze sprawiałam wrażenie kogoś, kto olewając cały świat chce go trzymać w dłoniach, żeby nie upadł. Wrażenie, ot zagadka i złudzenie.
Życie z godziny na godzinę, z minuty na minutę, z oddechu na oddech - ono, chociaż puste, jest lepsze. Miałeś rację mówiąc, że się zmieniłam. Ale ta racja nie znaczy dla mnie nic, ponad samo stwierdzenie człowieka, który stara się coś ratować. Bo ja zostanę, musisz wiedzieć, że zostanę. Ale inna, jako marny puch, który zmieniła samotność. Taki, który woli milczenie niż gorzkie żale. Bo gorzkie żale miałabym w kościele, gdybym nie wiedziała, że Bóg siedzi obok świnki skarbonki i nie muszę do niego chodzić narażając się na zboczeńców.
Piszę to, bo wysłana do pedagog pod lawiną jej pytań, na które odpowiedzi nie udzieliłam, zdałam sobie sprawę, że ona uruchomiła przeszłość. Karuzela, która nie chce stanąć. Ale nie potrzeba słów, ja wiem, że najlepszym komentarzem na przeszłość jest milczenie. Ja wiem. I trwam. Nie pozwolę karuzeli się rozpędzić. Nigdy więcej nie będę się bała. Nigdy.