Porozrzucane, rozbiegane, zmiętolone.

Chciałabym ubrać w słowa myśli porozrzucane, rozbiegane, zmiętolone. Ale Ty jesteś straszny. Pozbawiasz mnie umiejętności wyrażania tego, co chciałabym powiedzieć. Jednym spojrzeniem burzysz pewność. Na początku rozsypujesz mnie tylko po to, żeby jednym zagarnięciem ramion pokazać, że w ułamek sekundy potrafisz zebrać mnie całą, dać pewności w niepewnościach, nie oddając słów. Potem puszczasz mnie, bo czas, i kiedy myślę już, że jestem względnie cała, staję się rozbita na jeszcze więcej części. Nie powiesz mi, czy para splecionych dłoni była czymś więcej, niż tylko kłębkiem utkanych przez chwilę zdarzeń. Nawet jeśli "nie mogę cię odczytać" weźmie górę nad czynami, wiem, że (nigdy) nie pozwolisz mi doszczętnie pogubić części siebie. Czyny i słowa nigdy nie były jeszcze tak rozbieżne. I jeszcze- boli pewność, że nie odezwiesz się dziś, jutro, w ogóle. Dym z papierosa nie powie, ile znaczył pierwszy wieczór i jak do niego ma się ten ostatni. My też uparcie milczymy, nie wiemy. A nie możemy sobie nic obiecać.