Z serii: czytelnie wytłumaczone narzekanie.

Moi drodzy, przygotowałam dla Was post, w którym nie narzekam już krótkim zdaniem, obrazkiem i nie zmieniam znaczeń słów myślnikami, więc ci, którzy pukali się w czoło myśląc "co ona znowu wymyśliła" mogą posadzić tyłeczki na kanapie i posłuchać całkiem spójnego i logicznego narzekania, na rzecz już mniej logiczną. A jak czytelnie nie wyszło i znowu nieświadomie użyłam jakiejś metafory, to proszę mówić- podam adres, możecie zamordować.

W zeszłym tygodniu usiadłam naprzeciwko swojej nauczycielki. Długo się na to, żeby tam usiąść zbierałam- chyba z miesiąc cały. Usiadłam, żeby ogłosić swoją rezygnację z OLIJP. Dużo mnie ta decyzja kosztowała, ale w sumie samo podjęcie decyzji o wzięciu udziału... wtedy też się zastanawiałam długo, czy w ogóle chcę.
Zgłosiłam się, ale potem sobie uświadomiłam, że pasuje tam jak pięść do nosa. Z taką teorią usiadłam naprzeciwko niej, żeby oświadczyć, że sorry, ale nie. Nabieram powietrza w płuca... i wchodzi dyra. Jakby cholercia, nie miała kiedy wejść. I to by było na tyle z mojej rezygnacji.
Teraz, ponieważ mam już całą piramidę książek, zaczęłam pisać pracę, bo przecież drugi raz się na taki heroiczny gest nie zbiorę. Siedziałam całą piątkową noc, pół soboty, część niedzieli... I napisałam dwie strony. O em dżi. Tak źle, to jeszcze ze mną nie było. Nie piszę tego na potoczne odpierdol się, a że tak to brzmi, to już inna para kaloszy. Masakra. Nie idzie mi to w prawo ani w lewo.
Ja pisać nie lubię, nie umiem, nie chcę; polskiego nie chcę, nie pojmuję, nie ogarniam, nie znam i inne określenia rozpoczynające się na "nie". Żeby mi to chociaż wychodziło, ale nie. Nie wiem co robię na humanie, z powołaniem to ja się porządnie minęłam. Chyba naćpana przez pół życia chodziłam.
Ale napiszę tę pracę, może będzie ona na poziomie moich możliwości (czyli poniżej poziomu), ale napiszę. Chciałabym napisać, że pieprzyć weltschmerz i ogółem cały ten ból dupy, ale nie.