Bo łączyło nas więcej niż przyjaźń i piwo.

Nie chcesz czytać to nie czytaj, bo post jest długi. Ale nie czytaj do połowy, bo wkurwiają mnie komentarze elitarnych jednostek modowych czytających pierwsze i ostatnie zdania. Dobijaliście się- więc włączam komentowanie. Hulaj dusza, piekła nie ma.

Najpierw rodzi Cię matka. Wolałabym nie wierzyć w perspektywę, że za dwieście lat normalny będzie fakt, że kogoś urodził ojciec. Mnie w każdym bądź razie urodziła matka. Czasem w życiu ojciec to tylko plemnik. Czasem, nie zawsze. Wdzięczna jestem mamie, że mnie urodziła. Opiekowała się mną dopóki nie zaczęłam chodzić i potem jeszcze troszkę. To piękny okres- żyjesz na tym świecie i nie jesteś do końca tego świata świadoma. Sen na jawie? Przecież nie pamiętamy okresu niemowlęcego.
Potem uczysz się chodzić. Poznajesz ten durno-piękny świat i widzisz, że ideały są jak bańka mydlana - wystarczy, że zechcesz być zbyt blisko, a one pękną. Do ideału lepiej się nie zbliżać, bywa śmiertelny. Odkrywasz te i inne zagrożenia, które niesie za sobą świat. Od dziecka, poprzez zbuntowaną nastolatkę i dorosłość- nigdy nie jesteś mądra i cały czas się uczysz. Pyskujesz, wyrywasz się, gryziesz i uciekasz. I wiesz co? Masz w tym mnóstwo racji. Życie trzeba przeżyć tak, żeby je zapamiętać, potrafić wskazać swoje priorytety, ocenić co było dobre i opłacalne.

Przeżywając i przebywając swoją odyseję spotykasz śmierć. Wcale nie swoją, zupełnie niespodziewaną, ale tak bliską, że czujesz jej oddech na plecach. To nie wiatr mierzwi Ci rano włosy - to jej śmiech. Najpierw to do Ciebie nie dociera, ale potem już wiesz. Jesteś załamana i chociaż ludzie plują na Ciebie, kopią do krwi i silnych obrażeń wewnętrznych, to jesteś już na tyle dojrzała, żeby wiedzieć, że to nie Twój czas, że oni mogą robić co chcą, ale Ty masz w życiu cel i musisz go osiągnąć. Nikt nie urodził się bez przyczyny, nawet jeżeli umiera młodo. Jeśli nawet popełnia samobójstwo to znaczy, że w pewnym sensie jest spełniony. To Ty nie jesteś spełniona wobec niego, bo był młody, bo teraz będziesz musiała spakować do kartonu czyjeś życie. On odchodzi, już nic go nie obchodzi, a Ty zostajesz i co się z tym wiąże- czujesz. Pewnie oddałabyś za niego życie, ale wiesz, że nie możesz.
Ludzie podczas okresu poznania kształtują się. Już wtedy oswajamy się z nieuniknionym. Nie ważne kiedy, nie ważne jak - ważne co po sobie pozostawię. Nie chciałabym, żeby ludzie płakali na moim pogrzebie. Chciałabym, żeby zrozumieli, że spełniłam swój cel. Przyjęli mnie tak jak ja staram się przyjmować to co aktualnie dzieje się dookoła. A przecież nie dzieje się dobrze. Mimo wszystko my żyć musimy. Dlaczego musimy? Bo mamy, przepraszam- przynajmniej ja mam świadomość, że nie zrobiłam wszystkiego.

To normalne, że człowiek przeżywa okresy załamania, że nie chce rozmawiać z ludźmi. Bo jak rozmawiać z kimś, kto wypruł Ci flaki nie dając znieczulenia? Nie wszyscy, ale duża ich część. I nie, nie winię wszystkich, ale to normalne, że gdy człowiek się sparzy to się boi. To żadna depresja, to po prostu ostrożność i strach, który odejdzie. Człowiek ma swój limit cierpienia, który w krytycznych momentach jest przekroczony. Mój chyli się ku temu i chylił się już kilka razy. Nie zmienię tego, bo wiem, że życie i śmierć doświadczają ludzi. Niektórych zbyt mocno.
Jednakże czasem jest tak, że po nauce chodzenia w okresie poznania wiesz, że najchętniej chciałabyś już leżeć. Wszystko mija. Powtarzam- mija. Tak jak życie ludzkie.
Tak jak przemijają ludzie, tak i wspomnienia. Ale nigdy doświadczenia. Na tym zakończę. Lepiej zobaczę co dzieje się w Waszych głowach. Trzymajcie się.